Ik raapte vandaag een jongetje van de straat. Ik zag hem slingeren en onderuitgaan met zijn stoere mountainbike. Toen ik bij hem hurkte, piepte hij: ’Mijn benen doen het niet meer, mijn benen doen het niet meer…’.Ik hield zijn benen zachtjes vast en merkte dat hij deze gewoon kon buigen en bewegen. Maar voor hem was het op dat moment even het einde van zijn lopende bestaan. ‘Doe maar rustig aan’, zei ik. Na een halve minuut stond hij, met een beetje hulp van mijn kant, weer op. Hij fikste zijn zadel en vond dat hij weer prima verder kon naar school. Ik vroeg nog even naar wat er nu was gebeurd. Hij legde uit hoe zijn zadel naar achteren was geklapt, doordat hij die waarschijnlijk niet goed had vastgezet. ‘Oké’, zei ik ‘En nu zit die wel goed vast, toch?’ Ja, hij wist zeker van wel.
Aangeven wat je nodig hebt juist met ADD!
Stiekem geniet ik van zo’n zelfstandig en lichteigenwijs mensenkind dat een paar seconden kan kermen dat zijn benen het niet meer doen. Ik herken de dramatiek. Als kind en tiener en in mijn early twenties kon ik zelf slecht bedenken wat ik nodig had als ik onderuit ging. Laat staan aangeven wat ik nodig had. Maar ieders leven kent traumatische momenten, kleine en grote. En hoe fijn is het dat er dan iemand is bij wie je je dan even veilig voelt.
Gelukshormonen tegen stresshormonen
Voor degenen die het nog niet gelezen hebben in mijn blog ‘ADD en vluchtgedrag’: ik onderging deze zomer een operatie vanwege een tumor in mijn borst. Van tevoren had ik gevraagd of mijn man bij mij mocht zijn als ik onder zeil ging en als ik weer wakker werd. Ik wilde op beide momenten zijn hand ergens op mijn huid voelen. Zijn nabijheid zou mij helpen minder stress te ervaren, mij veilig te voelen en biologisch gezien zou ik oxytocine en endorfine aanmaken. Aanraking geeft een geluksgevoel en endorfine pijnvermindering. Deze twee gelukshormonen remmen tegelijkertijd de stresshormonen adrenaline en cortisol.
Wat heb ik nodig op dit moment?
Nu kan ik op mijn 51ste inmiddels goed aangeven wat ik nodig heb, maar helaas bleek echtgenoot op de gang voor de operatiekamer afscheid te moeten nemen. Ik moest het doen met een kus. En op de uitslaapkamer mocht hij er ook niet bij zijn. Toen ik langzaam uit de narcose wakker werd, hoorde ik vage stemmen. Ik kreeg mijn ogen nog niet open, maar vroeg voorzichtig: ‘Wil iemand even mijn hand vasthouden?’ Er kwam iemand naar mij toe, een vrouw. ‘Vroeg u of ik uw hand even wilde vasthouden?’ Ze pakte mijn hand, en ik weet niet precies hoelang dit duurde, maar ik vond het top! Het maakte me rustig en ik voelde me veilig. Niet alleen.
Geef jij aan wat jij nodig hebt?
Aangeven wat je nodig hebt, is moeilijk. Je voelt je kwetsbaar. Maar ik hoop dat je deze vaardigheid wilt leren. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Minder trauma en stress in je leven leidt tot meer ontspanning. Uitstelgedrag en concentratieproblemen komen vaak voort uit te veel stress en de (beperkende) overtuiging continu ‘aan’ te moeten staan. Vaak is deze conditionering terug te leiden naar trauma’s en bloopers uit het verleden. Er zijn dingen misgegaan en je denkt dat als je maar beter oplet en nog meer checkt, dat er dan minder misgaat. Maar dat kost enorm veel energie, energie die je helemaal niet kunt missen.
Het kan anders, maar dan moet je wel aan de slag! Wie zien je graag op een van onze trainingen of voor individuele coaching. Je kunt ook direct zelf aan de slag met de online videotraining ‘Maak kennis met je ADD’. Zorg dat je krijgt wat jij nodig hebt.